De betrokkenheid van Italië bij de Eerste Wereldoorlog wordt vaak verwaarloosd, waarbij de westelijke en oostelijke fronten in het middelpunt van de belangstelling staan, maar voor de Italianen heeft hun betrokkenheid bij de Eerste Wereldoorlog veel verlies en menselijk leed veroorzaakt.
Net als aan het Westelijk Front werd het loopgravenoorlog met het Italiaanse leger dat herhaaldelijk Oostenrijk aanviel, weinig of geen vooruitgang boekte en zware verliezen leed. In tegenstelling tot het Westelijk Front was het belangrijkste verschil echter het feit dat de loopgraven in de Alpenrotsen en gletsjers moesten worden gegraven in plaats van in de modder en vaak tot 3.000 m hoogte. Bijna 750.000 Italiaanse troepen werden gedood in woeste, hopeloze gevechten op de steenachtige heuvels ten noorden van Triëst en in de sneeuw van de Dolomieten.
Van mei 1915 tot oktober 1917 werden de legers van Italië en het Oostenrijks-Hongaarse rijk opgesloten in een reeks van twaalf gevechten langs de rivier de Isonzo, een zestig mijl lang front van de Alpen tot aan de Adriatische Zee. De veldtocht werd gevoerd in het meest onherbergzaam terrein, met aan beide zijden massale slachtoffers, vaak meer dan die van de bekendere veldslagen van de Grote Oorlog. Toch wordt dit strijdtoneel maar al te vaak verwaarloosd in de geschiedenis van de oorlog die zich richt op de gevechten aan het westelijk en oostelijk front.
